Mijn vriend zei laatst tegen mij dat hij nooit liegt tegen mij. Ik vertrouw hem daar op, maar eigenlijk liegt iedereen weleens. Ik had een tijdje terug een college op de Uni over waarom mensen liegen. Mensen liegen nou eenmaal als het beter voor de wereld en voor zichzelf uitkomt. Het zette mij tot het denken: hoe vaak lieg ik op een dag? Tegen wie lieg ik allemaal? En waarom lieg ik? Het zijn kleine leugens, maar toch lieg ik blijkbaar vaker dan ik had gedacht. 

Kleine leugentjes 

De leugens beginnen al bij een simpel gesprek. Iemand die ik niet zo goed ken, die vraagt altijd als eerst: “Hoe gaat het met je?”. Ik antwoord altijd terug: “Ja, goed hoor. En hoe is het met jou?” Het standaard antwoord verwacht je dan terug: “Ja, met mij ook goed.” Het is altijd hetzelfde riedeltje. Ik kan niet tegen degene zeggen: “Nee het gaat slecht met mij, want ik heb net een onvoldoende ontvangen voor mijn verslag, en mijn oma is net overleden.” Nee, want ik wil een goede indruk achter laten en degene besparen met mijn emoties. Daarnaast verwacht degene niet dat ik opeens uitbarst van de emoties.

Naast deze “hoe-gaat-het” leugen, lieg ik ook weleens over hoe iemand er uit ziet. Een vriendin laat haar nieuwe jeans aan mij zien. Ze vertelt enthousiast: “Kijk, ik heb een nieuwe broek gekocht!” Ik denk: “Wat lijk je er dik in” maar ik antwoord netjes terug: “Oh wat leuk!”. Omdat ik haar niet wil kwetsen, zeg ik niet wat ik eigenlijk denk.

Ook lieg ik weleens over dat ik te laat kom bij een afspraak. “Ik ben nu onderweg.” Terwijl ik nog thuis zit en mijn make up en haar nog niet heb gedaan. Waardoor ik uiteindelijk te laat ben bij degene.

Liegen tegen mijzelf 

Ik zeg altijd tegen mijzelf: “Morgen ga ik echt beginnen met leren.” Niet dus. Ik stel het allemaal zolang mogelijk uit, zodat ik het alles op het laatste moment doe. Dit gebeurt ook met sporten. Ik heb het mijzelf beloofd om goed te bewegen zodat ik meer conditie zal krijgen. Maar dat gebeurt dus niet. Het gaat moeilijk, omdat ik allerlei smoezen verzin om niet te gaan, zoals “ik-hou-van-uitslapen” en “het regent buiten dus ik kan niet gaan hard lopen”. Who to blame? Me! Who am I fooling? Myself! Het gekke is, als ik met de meiden bootcamp heb afgesproken dan ga ik ook echt. Afspraak is afspraak. Maar een afspraak met mijzelf? Nee, dat kom ik dus niet na.

Al deze leugens maakt je dus toch tot een echt mens. Stel je voor je liegt helemaal niet meer, en je bent zo eerlijk naar iedereen dan zal de hele wereld op zijn kop staan: omdat jij opeens het “hoe-gaat-het” riedeltje verbreekt. Het is onmogelijk om niet te liegen denk ik, maar eerlijk zijn in een relatie of vriendschap is wel van belang. Een leugentje om eigen best wil kan wel. Maar dat moet niet te veel worden, want anders wordt mijn neus net zoals Pinnocio.
Quote van vandaag: “I am a bad liar”