Binnenkort word ik voor 5 dagen opgenomen in het ziekenhuis vanwege mijn slokdarmziekte Achalasie. Met gemengde gevoelens ga ik daarheen. Natuurlijk ben ik blij dat ik uiteindelijk snel word geholpen, maar ik kijk er eigenlijk wel tegenop, want ik krijg een kijkoperatie. Ook al lijkt het een “simpele” behandeling, het is niet niks. Ik leg je uit waarom. 

In het ziekenhuis word ik dus voor een paar dagen behandeld, waarbij ze drie keer op maandag, woensdag en vrijdag mijn sluitspier gaan oprekken door middel van een ballonnetje (dilatatie). Mijn sluitspier is te gespannen dus ze gaan het nu wijder maken. Erg spannend! Check mijn vorige blog voor meer info over mijn ziekte

Hoe gaat alles te werk? 

Ze gaan met een endoscoop (buis met cameraatje) via mijn mond erin. Tegelijkertijd gaat er een voerdraad mee, die plaatsten ze op de plek (sluitspier) waar het uitgerekt moet worden. Nadat de endoscoop is teruggetrokken blijft de voerdraad achter. Een ballon wordt tegelijkertijd ingebracht met dat draadje. De ballon wordt dan gevuld met lucht of met water zodat de onderste slokdarmsluitspier wordt opgerekt. Dit gebeurt onder röntgendoorlichting. Gelukkig, krijg ik een roesje waar ik lekker kan van slapen. Ik moet er niet aan denken dat ik wakker lig terwijl ze dit doen. Helaas, moet ik dit niet 1 keer doen, maar 3 keer, mijn sluitspier wordt dus drie keer opgerekt in die week. 

Complicaties 

Toen de dokter een paar weken uitlegde wat het inhoudt, heeft hij mij ook verteld wat de complicaties zijn. Door het opblazen van de ballon kan er een gaatje in de slokdarmwand ontstaan. Ook kan er een bloeding ontstaan. Gelukkig is de kans daarop heel klein, namelijk 1-2 procent. De dokter gaf ook aan dat het wel noodzakelijk is om het op te rekken, omdat mijn gezondheid momenteel niet goed is. Als ik niet word behandeld, dan kan de slokdarm uiteindelijk te uitgezet zijn. De klachten kunnen dan nog erger worden, en dit heeft weer consequenties op mijn slokdarm, longen en maag. 

Dit is mijn eerste keer dat ik word behandeld in het ziekenhuis. Ik ben daarom best zenuwachtig. Ik heb hiervoor wel wat onderzoeken gedaan, maar toen was ik hooguit een halfuurtje in het ziekenhuis. Nu moet ik best lang blijven, dus ik hoop dat ik het overleef en dat ik mij niet ga vervelen, haha. Wat het allerbelangrijkste is, is natuurlijk dat ik weer beter word. Meer kan ik niet doen, dan alleen maar hopen en er over te schrijven. Het lucht namelijk erg op om er over te bloggen.

Fingers crossed.