Ik ben jullie stiekem een verhaal verschuldigd…en wat voor een verhaal. Het gaat namelijk over mijn gezondheid. Nee, het is geen: “ik-ben-zielig-verhaal”. Het heeft namelijk te lang geduurd (2 jaar) totdat er iemand echt naar mij luisterde. Na twee jaar lang op zoek geweest te zijn naar de oorzaak van mijn maagklachten, weet ik eindelijk wat ik heb. De zeldzame slokdarmziekte achalasie is bij mij vastgesteld. Helaas, het is een chronische ziekte en het is niet te genezen, maar de klachten kunnen uiteindelijk wel verminderd worden. Ik hoop dat het lukt. 

Mijn klachten
Mijn voornaamste klacht is het niet kunnen slikken van eten. Op dit moment kan ik meestal mijn eten pas doorslikken als ik water erbij drink. Ook komt mijn eten of vocht gewoon omhoog, ongeacht wat ik eet. Elke dag zie ik mijn etensresten in de wasbak liggen. Het is echt vies, en deprimerend tegelijkertijd. Besef even, hoe het voelt als je niet kan eten. Ik dacht bij mijzelf: Hoe kan dit nou gebeuren? Ik ben toch gezond en ik HOU van eten. Ik kon vroeger de hele dag door veel eten en drinken, nu krijg ik amper wat door mijn keel. Naast deze klacht, heb ik nog meer klachten, maar daar bespaar ik jullie even mee.

Ik ga nog weleens uiteten hoor, wel veel minder dan vroeger. Omdat ik altijd wil proberen om te eten dus de horecatips die je op mijn blog leest die zijn echt. Ik eet nu gewoon veel minder en ik kan er niet echt van genieten als ik eet, want het doet gewoon pijn. Mensen om mij heen vragen ook waarom ik zoveel ben afgevallen…Nou blijkbaar hierom :(.

“Het zit tussen je oren.”
Omdat mijn klachten lijken op maagzuurklachten, konden veel doktoren niet vinden wat ik had. Er werd namelijk na twee kijkonderzoeken vastgesteld dat ik niks had. De doktor zei: “Je moet je niet zo aanstellen, een beetje maagzuur heeft iedereen.” Ook zei de huisarts: “Je hebt gewoon last van stress. Het zit tussen je oren.” Ik had het gevoel alsof niemand naar mij luisterde.

Uiteindelijk hebben ze met een drukmeting (manometrie) kunnen vaststellen dat ik achalasie heb. Hierbij keken ze naar de werking van mijn slokdarm en wat bleek: mijn slokdarm functioneerde nauwelijks. Ik ben echt opgelucht dat ze eindelijk gevonden hebben wat ik heb. Ik werd ondertussen door allerlei doktoren voor gek verklaard, maar ik wist zeker dat het niet stress was. Gelukkig, de aanhouder wint; ik ben toch niet gek!

Achalasie..watte?
Ik had eigenlijk eerder nooit van deze ziekte gehoord, want Achalasie is een ziekte dat niet vaak voorkomt. Ongeveer 1 op de 200.000 mensen hebben achalasie. In Nederland zijn er zo’n 150 mensen per jaar die dit hebben. Bij achalasie verloopt de passage van voedsel van de slokdarm naar de maag moeizaam. Er zijn twee redenen hiervoor. Het sluitspiertje onderaan de slokdarm ontspant zich niet waardoor voedsel niet kan passeren naar de maag. Ook zijn de zenuwvoorziening van de slokdarm verminderd waardoor de slokdarmspieren niet goed bewegen, welke zorgt dat het eten naar beneden gaat. Het gekste aan deze ziekte is dat ze nog niet weten wat de oorzaak ervan is, het kan aan een virus of aan je auto-immuunsysteem liggen. De wetenschap weet het niet, dus is er geen directe geneesmiddel ervoor.

Hoe verder?
Nu moet ik nog even afwachten wat ze gaan doen. Waarschijnlijk gaan ze mijn sluitspiertje oprekken door middel van een ballonetje. Het klinkt eng, maar ik ben blij dat er eindelijk iets aan wordt gedaan. Hopelijk kan ik na een tijdje weer normaal genieten van eten en drinken. Helaas, vanwege mijn gezondheidsproblemen moest ik ook rustig aan doen met mijn scriptie en blog. Ik hoop dit snel weer op te kunnen pakken, zodat alles weer “normaler” wordt.

Bedankt voor het lezen <3